ตอนเด็กผมมีความใฝ่ฝันไว้ว่าวันหน้าถ้าโตขึ้นผมอยากเป็นทหารเพราะทหารดูเท่แข็งแกร่งทนทาสง่างามมาก

และเป็นอาชีพที่มีเกียรติ์ไม่แพ้อาชีพอื่น หน้าที่ของทหารในการปกป้องแผ่นดินทหารจึงต้องเสียสละผมเลยอยาก

จะเป็นทหาร แต่พอโตมาซักหน่อยผมก็เริ่มเข้าใจว่าผมคงไม่เหมาะกับอาชีพนี้

ี้เพราะร่างกายของผมไม่ค่อยแข็งแรงคงจะรับการฝึกแบบหนักๆไม่ได้

ตอนนี้ก็คงได้แค่เรียนนักศึกษาวิชาทหารเท่านั้นเอง

แต่พอโตมาอีกหน่อยผมมีความฝันที่จะเข้าเรียนรัฐศาสตร์

ที่ผมอยากเรียนรัฐศาสตร์ก็เพราะว่าผมอยากสอบบรรจุเป็น

ประรัดผมอยากพัฒนาบ้านเมืองให้ดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ปัจจุบันนี้

และผมอยากช่วยเหลือสุนัขจรจัดคนที่เดือดร้อนและที่สำคัญอยากจะช่วยดูแลผลประโยชน์

ของประชาชนอีกอย่างที่สำคัญจะเลี้ยงดูพ่อ แม่

พอถึงเวลาที่ผมแก่ตัวลงมีบำนานก็พอแล้ว บั้นปลายชีวิตก็อยากอยู่กับต้นไม้สุนัขหนังสือดีๆซักเล่ม

กระดาษดินสอวาดภาพก็พอแล้ว

ชีวิตความใฝ่ฝันของผมก็แค่นี้แหละ

อ่อมีอีกความฝันหนึ่งมันเกิดขึ้นในวัยเด็กมันเป็นความฝันที่มีค่าที่สุดและอยากให้มันเป็นจริงที่สุด

นั้นก็คืออยากเป็นจิตรกรเอกของโลกแต่ผมรู้ฝีมือผมไม่ถึงขั้นนั้น ผมจะไปที่ไหนก็ได้ขอแค่มีกระดาษดินสอ

ให้ผมเท่านั้นก็พอผมไม่มีทางเบื่อไปได้ ความคิดที่ผมอยากจะวาดภาพมันเกิดขึ้นตอนที่สมัยตอนเรียนประถมผม

เห็นเพื่อนวาดรูปการ์ตูนสวยมากผมก็เลยอยากวาดบ้างก็เลยฝึกวาดเรื่อยมาฝึกวาด

อย่างหนักจนลืมความสุขที่แท้จริงของการวาดภาพ

การคิดครั้งนั้นไม่ได้ทำให้ผมวาดรูปเก่งขึ้นหรอก แต่ทำให้มีความสุขมากขึ้น

รูปแต่ละรูปนั้นอาจจะสวยหรือไม่สวยแต่รูปนั้นมันมีคุณค่าทางจิตใจ

สักครั้งในชีวิตของผมอยากไปประเทศ สก๊อต์แลนด์เพื่อวาดภาพที่นั่น

นี่แหละความฝันที่เพ้อเจ้อแต่ผมอยากทำมากที่สุดของผม