Ran khaa ya
     
 
ตะไคร้

ชื่อท้องถิ่น จะไคร (เหนือ) ไคร (ใต้-มลายู) คาหอม (ฉาน-แม่ฮ่องสอน) เชิดเกรยเหลอะเกรย (เขมร-สุรินทร์) ห่อวอตะโป (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน) หัวสิงโต (เขมร-ปราจีนบุรี)

ชื่อวิทยาศาสตร์
Cymbopogon citratus (DC.) Stapf.
ลักษณะของพืช มีอายุหลายสิบปี ลำต้นรวมกันเป็นกอ ใบยาวรี ปลายแหลมสีเขียวออกเทาและมีกลิ่นหอม ดอกออกเป็นช่อยาว มีดอกเล็กฝอย ไม่ค่อยติดดอกออกผล
ส่วนที่ใช้เป็นยา ลำต้นและเหง้า สดหรือแห้ง

ประโยชน์ทางยา
ใบและลำต้นประกอบด้วยน้ำมันหอมระเหย (Volatile oil) ปริมาณสูงมาก ในน้ำมันตะไคร้มีสารประกอบอยู่หลายชนิด น้ำมันนี้มีฤทธิ์เป็นยาขับลม แก้จุกเสียด และมีฤทธิ์ฆ่าเชื้อแบคทีเรียและเชื้อรา
การขยายพันธ ุ์ ใช้เหง้าปลูก
การเพาะปลูก เจริญงอกงามในดินแทบทุกชนิด

 
   
     
เว็บไซต์นี้ แสดงผลได้ดี บนความละเอียด 800x600 Text Size Medium
สร้างสรรค์โดยนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5  ปีการศึกษา 2549
โรงเรียนนวมินทราชูทิศ มัชฌิม อ.เมือง จ.นครสวรรค์
SITEMAP นโยบายความเป็นส่วนตัว
นโยบายการคืนสินค้า
กฎของร้าน