ชื่อท้องถิ่น จะไคร (เหนือ) ไคร (ใต้-มลายู) คาหอม (ฉาน-แม่ฮ่องสอน) เชิดเกรยเหลอะเกรย (เขมร-สุรินทร์) ห่อวอตะโป (กะเหรี่ยง-แม่ฮ่องสอน) หัวสิงโต (เขมร-ปราจีนบุรี)
ชื่อวิทยาศาสตร์ Cymbopogon citratus (DC.) Stapf.
ลักษณะของพืช มีอายุหลายสิบปี ลำต้นรวมกันเป็นกอ ใบยาวรี ปลายแหลมสีเขียวออกเทาและมีกลิ่นหอม ดอกออกเป็นช่อยาว มีดอกเล็กฝอย ไม่ค่อยติดดอกออกผล
ส่วนที่ใช้เป็นยา ลำต้นและเหง้า สดหรือแห้ง
ประโยชน์ทางยา ใบและลำต้นประกอบด้วยน้ำมันหอมระเหย (Volatile oil) ปริมาณสูงมาก ในน้ำมันตะไคร้มีสารประกอบอยู่หลายชนิด น้ำมันนี้มีฤทธิ์เป็นยาขับลม แก้จุกเสียด และมีฤทธิ์ฆ่าเชื้อแบคทีเรียและเชื้อรา
การขยายพันธ ุ์ ใช้เหง้าปลูก
การเพาะปลูก เจริญงอกงามในดินแทบทุกชนิด
|