เมื่อร้อยกว่าปี ประมาณสมัยกรุงสุโขทัย วัดหนองกรดไม่ได้ตั้งอยู่ในตำแหน่งปัจจุบัน แต่ได้ไกลออกจากพื้นที่เดิมประมาณ 2 กิโลเมตรไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ตอนนี้พื้นที่ตรงนั้นเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์
            ปัจจุปันได้สร้างเป็นที่พักสงฆ์สระนิมิตร์รังสรรค์ ตั้งห่างจากวัดหนองกรด 2 กิโลเมตรอยู่ทางทิศตะวันออก เป็นสถานที่ศักสิทธิ์มาก คนโบราณหลานชั่วอายุคน ได้เล่าต่อๆ กันมาว่า “ เป็นเมืองโบราณลับแล เป็นวัดเก่าแก่ สมัยกรุงสุโขทัย” ท่านผู้สูงอายุกว่าร้อยหลายท่าน เล่าๆ ต่อๆ กันมาว่า “ มีหมอโบราณ มาหาเก็บยาสมุนไพรในป่าไผ่ ใต้ต้นมะปิงใหญ่ มีนกแรงคอดำ ตัวใหญ่ เป็นเจ้าป่าเกาะอยู่บนยอดชราแทนพระก่อด้วยอิฐโบราณ สมัยกรุงสุโขทัย มีสระใหญ่น้ำใสสะอาด เป็นที่อยู่ของพวกลับแล เพราะทุกวันโกรณ ตอนกลางคืน ชาวบ้านแถวนั้นจะได้กลิ่น หอมของแกงและขนม และได้ยินเสียงปี่พาส ลาดตะโพน ดังขึ้นไพเราะเพาะพริ่ง เมื่อชาวบ้านเข้าไปดูก็ไม่ได้กลิ่นไม่ได้ยินเสียง ถ้าคนคุยอวดหรือท้าทายก็จะเจอดี มีนักเลงขี้เมา คุยอวดดีว่าไม่กลัวผี ไม่หลงทาง ก็เลยเจอดี มีคนในป่านั้นชวนขึ้นบ้าน ก็ขึ้นไป ทานอาหาร ก็ทาน จนอิ่มหนำสำราน แล้วชวนนอนพัก ก็นอนพักหลับสบาย แต่พอตอนเช้ารุ่งขึ้น ตื่นขึ้นมา ก็ไปอยู่บนยอดก่อไผ่ใหญ่ ลงไม่ได้ ต้องขอให้ชาวบ้านมาช่วยจึงลงได้ เพราะความอวดดี จึงต้องเจอดี
วัดหนองกรดมีพื้นธรณีสงฆ์ 1 แปลง ขนาดเนื้อที่ 9 ไร่ 2 งาน พื้นที่ตั้งวัดปัจจุบันนี้ย้ายมาจาก แปลงที่ 6 ธรณีสงฆ์ ที่ 6 ย้ายมาตั้งวัดที่ 7 เป็นที่ราบต่ำ ติดหนองกรดริมบึง น้ำท่วมทุกปี พระสงค์ต้องใช้เรือบินทบาตร ประชาชนมาบำเพ็ญกุสลลำบาก ต้องเดินลุยน้ำลึกหรือใช้เรือมาทำบุญ มีบ้านเรือประชาชนมาบำเพ็ญกุศลถึง 4 หมู่บ้าน โดยรอบสมัย อยู่แบบลำบากมาก หน้าแรงน้ำกินน้ำใช้หายากส์ ทั้งหมู่บ้าน และมีบ่อน้ำขุด 2 บ่อ พระเณรสงค์น้ำดึก เพราะรอให้โยม กลับหมดก่อน ถนนไม่มีมีแต่ทางเวียน อยู่ในถิ่นธุระกันดาร เวลาสันจรไปมาก็ลำบากมาก หน้าแรงไปไหนต้องใช้เวียน หรือจักรยาน หน้าน้ำต้องใช้เรือสันจร แต่ปัจจุนนี้ ที่วัดสุงขึ้น เพราะเจ้าอาวาสปัจจุบัน ได้ถมดินเมื่อปีพ.ศ. 2530- 2540 สูงถึง 3 เมตร และซื้อที่ดินขยายออกติดถนนสายเอเชีย พิษณุโลก-นควรรค์ ระหว่างกิโลเมตรที่ 29 – 30 ปัจจุบันนี้วัดหนองกรด มีอาคารเสนาสนะ ที่มั่นคง มีดังนี้คือ