|
|
|
บทสรุป
หัตถกรรมเครื่องปั้นดินเผาชนิดไม่เคลือบนี้ ในแต่ละท้องที่จะมีการผลิตเฉพาะหม้อดินที่นำไปใช้สอยต่างกัน และแต่ละแห่งก็จะมีรูปแบบและการผลิตเป็นจองตนเอง เช่น บ้านเหมืองกุง มักจะมีการปั้นหม้อน้ำและน้ำต้น ซึ่งรูปรงของหม้อน้ำจะเป็นหม้อปากแคบกลางป่อง ก้นสอบ มีฝา ที่ไหล่หม้อจะทำเป็นลวดลาย ผิวหม้อน้ำทาเคลือบด้วยดินแดงขัดมัน ส่วนน้ำต้นเป็นคนโทคอยาว มีฝา และได้พัฒนารูปทรงตามความต้องการของตลาด เช่น หม้อก็อก หม้อกลีบมะเฟือง หม้อทรงมะยม ฯลฯ รวมทั้งขั้นตอนการผลิตเป็นแบบแป้นหมุน หรือบ้านหารแก้ว และบ้านกวน
มักจะทำเป็นหม้อดินเผาประเภทเป็นภาชนะสำหรับหุงต้มอาหารพื้นบ้าน ขั้นตอนการผลิตจะไม่ใช้แป้นหมุน แต่จะใช้วิธีขึ้นรูปโดยวางชิ้นงานไว้บนตอไม้แล้วปั้นโดยการเดินรอบตอไม้ เป็นต้น อย่างไรก็ดีช่างปั้นดินเผาก็ได้พัฒนารูปแบบและลวดลาย ตลอดจนประเภทของภาชนะที่ได้ผลิตขึ้นนั้นให้เป็นไปตามความต้องการของตลาดดังที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบัน แม้ว่าการปั้นหม้อดินเผาจะเป็นงานที่มีความละเอียดและมีขั้นตอนการทำมากมายก็ตาม แต่ก็มีปัญหาเรื่องผู้ที่จะสืบทอดวิชาช่างแขนงนี้เพราะคนหนุ่มสาวหันไปทำอาชีพอย่างอื่น คงเหลือแต่ผู้สูงอายุเท่านั้นที่ยังคงผลิตเครื่องปั้นดินเผาอยู่อย่างเดิม
|
|
|
